माझा विमान प्रवास .....
‘धरती पर अगर कहीं स्वर्ग है तो बस यही है.. यही है.. यही है..’ अशा धरतीवरच्या स्वर्गाच्या सफरीवर जायचे आहे, म्हणून मनात एक उत्सुकता होती ..
सिलचर पासून गोवाहटी रेल्वे ने प्रवास केला व सकाळी 10 वाजता गोहावटी विमानतळावर पोहोचलो .
विमानतळाच्या भव्य, सुसज्ज आणि सुरेख वातावरणात आम्ही प्रवेश केला. बॅगा चेकिंगसाठी पाठविण्यात आल्यानंतर मेटल डिटेक्टरमधून आणि नंतर मॅन्युअली तपासणी झाल्यावर आम्ही वेटिंगरूममध्ये थांबलो. टॉक-टॉक करीत चालणाऱ्या त्या टकाटक मुली, टाय सूट-बुटातले तिथले कर्मचारी, तिथली स्वच्छता, स्टॉल्स सगळंच कसं मनोवेधक
वेलकम सर,’ ‘वेलकम मॅम’ म्हणत स्वागत करणारी आणि खरोखरच सुंदर दिसणारी ‘हवाईसुंदरी आमचे स्वागत केले
विमानाच्या पायलट केबिनमधून हिंदी आणि इंग्रजीतून दिली जाणारी माहिती सर्वजण अगदी कान देऊन ऐकत होते. थोडय़ा वेळाने एक हवाईसुंदरी विमानाच्या मध्यभागी उभी राहून घोषित होणाऱ्या सूचनांप्रमाणे ‘प्रात्याक्षिक’ करून दाखवू लागली. ‘संकटकाळी स्वत:ला वाचविण्याचे प्रात्यक्षिक’ ती जेव्हा करून दाखवित होती,
काही वेळातच विमानाचे इंजिन सुरू झाल्याचा आवाज येऊ लागला धावपट्टीवरून आकाशाकडे झेप घेतली. ना धड जमीन. ना धड आकाश.. पूर्ण अधांतरी..! विमान आकाशात वेगवान झाले. थोडय़ा वेळाने दोन हवाई सुंदऱ्या चहा-कॉफी, खाद्यपदार्थाची ट्रॉली घेऊन आल्या. धावत्या विमानामध्ये कशाचाही आधार न घेता, अगदी आरामात त्या फिरत होत्या. ते बघून आमचा धीर चेपला..
काचेच्या खिडकीतून मी हळूच बाहेर पाहिले आणि पाहतच राहिले..आहाहा..नुसते कापसासारखे ढग.. जिथपर्यंत नजर जात होती तिथपर्यंत पांढरेशुभ्र ढगच ढग
केबिनमधून पुन्हा एकदा बेल्ट बांधण्याच्या सूचना आल्या. म्हणजे आता विमान जमिनीवर उतरणार .असा हा आमचा विमान प्रवास गोवाहटी ते हैदराबाद अतिशय आनंदात झाला पुढील प्रवास सुरू आहे .....
जनार्धन पाटील भुत्ते उमरजकर
.........!!! पहिला विमान प्रवास वर्णन व काही फोटो .....





कोलकात्याला निघण्याची लगबग, त्यातच सकाळी 7 चे इंडिगोपकडायची घाई. साधारणपणे एक तास अगोदरच विमानतळावर पोहोचणे आवश्यक होते. सिलचर ( आसम ) हवाई तळावर विमान पकडावयाचे असल्यामुळे त्यात वेळ जाणार नव्हता, कारण हातळ हायवे पासून जवळच होता. एक तास अगोदर जाण्याचे कारण म्हणजे विमानात प्रवेशदेण्यापूर्वी सिकीरुटी चेक केला जातो, तो पार पडणे गरजेचे होते.
विमानात बसने हा माझ्यासाठी नवीन अनुभव होता. पहिल्यांदाच विमानात बसणार होतो, त्यामुळे रात्रभर झोप म्हणता झोप काहीयेईना. कधी एकदा हि रात्र संपते, कधी एकदा मी एअरपोर्टला पोहचतो आणि विमानात बसतोअसे झाले होते. विमानात बसल्यावर ते वर जाताना, कसे बरे वाटणार, काय अनुभव येणारह्याची मनाला हुरहूर लागून राहिली होती. वर गेल्यावर खालचे काही दिसत नाही, असेऐकण्यात होते, ते खरे असणार काय? सर्वत्रढगच दिसणार कि आणखी काही दिसणार ह्याबद्दल चिंता लागून राहिली होती. विमान प्रवास तसा थोडक्या अवधीचा म्हणजे फक्त एक तासांचा होता. ह्या एक तासात काय काय घडणार ह्याची मनामध्ये विचारधारा चालू होती.
नेहमी जमिनीवरून आकाशातील उडत असलेले विमान पहात आलो, आणिआज तर मी विमानातून जमीन पाहणार होतो. खरच वरून जमीन दिसेल का, कि फक्त ढगचदिसतील? पायलट हवेतून मार्ग कसा बरे काढेल, ह्याची काळजी होती तशीच मनाजवळहुरहूरही होती. मनामध्ये बालिश प्रश्न उभे राहत होते. त्याला कसे बरे हे कळत असेल कि कोलकात्याला हाच मार्ग बरोबर आहे? खरोखरीच आपण योग्य मार्गाने जावू ना, कि कुठेतरीआकाशात भरकटत राहू, अशी मनाची चलबिचलता चालू होती, घालमेल होत होती. परंतुमनामध्ये एक प्रकारचा आनंदही दाटला होता. ह्या निमित्ताने माझ्यामनातील इतक्या वर्षाच्या शंकांचे निरसनही होणार होते व प्रत्यक्षात हवाई सफारीचाआनंदही लुटता येणार होता.
अशा स्थितीत रात्री झोप कधी लागली ते समजलेच नाही. सकाळचा 3 चा अलार्म लावलेला होताच. त्यामुळे अलार्म वाजताच झोपेतून खडबडून जागा झालोआणि माझी जाण्याची, प्रवासाला निघण्याची लगबग सुरु झाली. कसे बसे एकदाचे सर्वकार्यक्रम भराभर आटोपले आणि भगवंतांचे दर्शन घेवून मार्गस्थ झालो. बरोबर 06 वाजताचएअरपोर्टला हजर झालो. माझ्याबरोबर कोलकात्याला जाण्यासाठी माझा सोबती संजय नागे पण सोबत होता ...

जनार्धन पाटील भुत्ते..
मो-9766738673

टेंबरं.........

टेंबरं.........

काल रात्री आमच्या गावातील सयाची पंदलवाड भाऊ ने गावारान रान मेवा टेंबरं चे फोटो पाठवून जुन्या आठवणी ला पुन्हा पालवी फोडली......
म्या आणी पांडु मामाच एकन्या पहिली पासुन ते मॅट्रीक पर्यंत सोबत च.. एकन्या म्हणजे माझा जिवाचा जिवलग मित्र . आम्हाला शाळ्यत तर काय येतच नव्हत.. आम्ही म्हणजे शाळेतील दोन्ह वळण ' नसलेले विद्यार्थी भुत्ते गुरुजी चा मार खाउन दररोज हात सुजलेलेच असायचे तरी पण आमच्या वर काय फरक नसे ... दुपारच्या शाळेला कट


मारून आमचा दररोज चा एक च बेत असायचा तो म्हणजे गावरान रान मेवा हुडकायचा...
 गावरान रानमेव्या मध्ये टेंबर तर माझे समंद्याद जास्त फेवरेट... म्या आणि एकन्या " व्हळा व्हळा( नदी) ने उंबराच्या झाडा खालच्या मसोबाच्या पाया पडुन मसोबाच्या पुढे ठेवलेल नारळ खाउन पप्पु आणाच्या वावरातून व्यंकट सावकाराच्या मध्यल्या धुर्यान.. टेंबराच्या वावरात पोहचत असे.. टेंबराच्या झाडा कडे बघुनच माझ्या तोंडाला पाणी सुटत असे ... मला झाडावर तर चढताच येत नव्हते .. म्हणून एकन्या मला खाली बसवून एकन्याच्या बापान कंधाराच्या बाजारातून नवीन आणलेली थैली घेऊन ...कश्या ची न परवा करता माझा जिवलग टेंबराच्या झाडावर जायचा.. समंदे झाड लकाटून गेलेल असायचे ... एका फट्या वर जाऊन समंदी थैली भरून टेंबर आणायचा ... दोघ मिळून पोटभर टेंबर खाउन तिथल्या च व्यंकट सावकाराच्या विहीरीच थंड गार पाणी पिऊन आमची जोडी घराची वाट धरायची ...... एक म्हणं हाय बघा" दिसत तस नसंत म्हणून च जग फसत" ... ह्या आसामी जंगलात आज मला जवळपास 4 वर्षे संपले एवढे सुंदर निसर्ग आहे तो म्हणजे फक्त फोटॊ मध्ये च छान वाटतो..येथे कोणत्या रानमेव्याच झाड ना कोणत्या फळाच झाड... आमचच बर बा कंधारी माळरान... सालाचे बारा महिने काही ना काही आमच्या भागात रानमेवा असतो.. बिबे ,सिताफळ , रामफळ , जांबळ , बोर , चिंचा , टेंबर ........
जनार्धन पाटील भुत्ते ...
मो-9766738673

Start-up Street: Social justice and the start-up ecosystem

Disparities in start-ups are a global phenomenon and affirmative action is needed to ensure an equal opportunities environment for aspiring...